بدون شک، همگان با نام بیماری “پارکینسون” را شنیده اید ولی آیا به ‏خوبی می‏دانیم که بیماران مبتلا به پارکینسون با چه مشکلاتی مواجه می‏شوند و پیامدهای ابتلا به این بیماری عصبی چیست؟
هدف اصلی سازمان‏ها، بنیادها و نهادهای بین‏ المللی فعال در زمینه‏ ی تحقیق، پژوهش و مبارزه با بیماری پارکینسون، جلب توجه افکار عمومی و خصوصاً بهتر شناساندن علائم، عواقب و پیامدهای این بیماری است که طی سال‏های اخیر، پس از بیماری آلزایمر، به دومین بیماری مهم جهان تبدیل شده است که مغز و اعصاب را مورد هدف قرار می‏دهد؛ و آن‏چه برای فعالان در این زمینه، بسیار نگران‏ کننده است، پیشرفت بسیار چشم‏گیر این بیماری در دو دهه‏ ی اخیر نزد افراد جامعه و هم‏چنین ناآگاهی و یا کمبود اطلاعات مردم از این بیماری است.

در صورت شناخت بهتر علائم اولیه و در نتیجه آغاز مبارزه‏ ی زودهنگام با این بیماری، گرچه در حال حاضر درمانی برای پارکینسون یافت نشده است، ولی می‏توان با تمهیدات بسیاری، از توسعه و پیشرفت این بیماری نزد افراد جلوگیری کرد. حال قبل از پرداختن به پیشرفت‏های علمی و کشفیات نوین در راه مبارزه با پارکینسون، نگاهی بیاندازیم به این بیماری بسیار دردناک.

در حال حاضر بیش از یک ‏ونیم درصد افراد بالای ۶۵ سال در سراسر جهان با بیماری پارکینسون دست و پنجه نرم می‏کنند. یعنی به عبارت دیگر، از هر هزار نفر در جهان، یک نفر مبتلا به پارکینسون است و این رقم در میان رده‏ های سنی بالاتر، به مراتب افزایش می ‏یابد.در کشور فرانسه که یکی از پایه ‏گذاران تحقیقات و پژوهش‏های علمی برای مبارزه با پارکینسون به حساب می‏ آید و در آن، تمهیدات و تدابیر خاصی از ۲۰ سال پیش برای کمک به بیمارا ن اتخاذ گردیده، بیش از ۱۵۰هزار مبتلا به پارکینسون وجود دارد و سالانه بیش از ۱۰هزار بیمار جدید شناسایی می‏شوند.

به دلیل عدم آشنایی درست به علائم اولیه‏ این بیماری، بسیاری از بیماران خیلی دیر شناسایی می‏ شوند و ممکن است سال‏ها بدون آگاهی از بیماری خود، با آن به زندگی روزمره ادامه دهند.
دلایل ابتلا به پارکینسون؛ تا به‏ حال پژوهش‏گران علت خاص و دقیقی را در این زمینه به درستی شناسایی نکرده ‏اند، ولی بنا به نتایج آخرین تحقیقات پژوهش‏گران فرانسوی، اگر نخستین علائم ابتلا به پارکینسون، نزد بیمار قبل از سن ۴۵ سالگی پدید آید، به احتمال بسیار زیاد، ابتلا به این بیماری عامل ژنتیکی دارد.

یکی از عوامل اصلی ابتلا به پارکینسون فاکتورهای زیست‏ محیطی و خصوصاً آلودگی‏های مختلف موجود در حیطه‏ ی زندگی فرد بیمار، اعم از آلودگی‏های شیمیایی- صنعتی و یا دیگر آلودگی‏ های زیست‏ محیطی است.
مهم‏ترین عامل مقابله و مبارزه با آن باشد. پارکینسون سه علامت اصلی می‏تواند داشته باشد: یکی پدید آمدن کندی و دشواری بسیار در حرکات اجزاء بدن فرد بیمار، دیگری انقباض بسیار شدید برخی عضلات بدن و سرانجام پدید آمدن لرزه ‏های دائمی اجزاء مختلف، اعم از سر، دست و یا پاهای فرد مبتلا به پارکینسون است.

نخستین علائم بیماری از حدود ۶۰ سالگی مشاهده می‏شوند. آن هم با پدید آمدن لرزش‏های متناوب اجزای فوقانی بدن. از هر پنج بیمار مبتلا به پارکینسون، بنا بر آمار منتشر شده، چهار نفر به دلیل مشاهده ‏ی همین علائم، به پزشک مراجعه می‏کنند. لرزش‏هایی پیاپی بین چهار تا شش حرکت در ثانیه که ممکن است چند ثانیه یا حتی چند دقیقه به ‏طول بی انجامند. این لرزش‏ها در اثر بروز هیجانات ناگهانی مانند شادی و یا خشم، تمرکز زیاد، خستگی مفرط و یا سرما تشدید می‏یابند.

در پیشرفت بیماری، میزان این لرزه‏ ها زیاد می‏شوند و به تمامی اجزای بدن منتقل می‏شوند و فرد بیمار دچار انقباض عضلانی بسیار شدید و دردناک می‏شود و با کند شدن حرکات بدن‏ش، بیش از پیش، برای راه رفتن با مشکل مواجه است.

تا به حال دارویی شفابخش برای درمان پارکینسون کشف نشده و داروهای تجویز شده که عمده ‏ترین آن‏ها با عنوان “L-Dopa” به بیماران داده می‏شود، تنها برای کاهش علائم بیماری مفید واقع است و همواره باید با فیزیوتراپی، روانکاوی و در برخی موارد با عمل جراحی نیز همراه باشد تا فرد مبتلا بتواند به طور نسبی به زندگی روزمره‏ ی خود ادامه دهد.

بهترین درمان و مبارزه با پارکینسون در حال حاضر، در دست پژوهش‏گران و پزشکان متخصص در زمینه‏ ی ژن‏ درمانی است که در چند سال اخیر موفق شده‏ اند با انجام آزمایش‏های موفقیت‏ آمیزی به روی موش‏های آزمایشگاهی مبتلا به پارکینسون و تزریق سلول‏های بنیادی به مغز آن‏ها، به ‏طور چشم‏گیری از علائم بیماری بکاهند.

در نخستین روزهای سال ۲۰۱۲ میلادی، پژوهش‏گران فرانسوی فعال در این زمینه موفق شدند همین آزمایش را بر روی میمون‏های مبتلا به پارکینسون پیاده کنند. آزمایشی که با موفقیت بسیاری همراه بوده است و چشم‏ اندازی است برای انجام نخستین آزمایش‏های بالینی نزد انسان و احتمال متوقف کردن و البته در آینده درمان کامل بیماری پارکینسون از راه ژن‏ درمانی و تزریق سلول‏های بنیادی به فرد بیمار است.

ممکن است در سال ۲۰۱۷، یعنی درست یک‏صد سال پس از کشف این بیماری توسط دکتر جیمز پارکینسون انگلیسی، پژوهش‏گران بتوانند به ‏طور کامل با این بیماری فلج‏ کننده‏ی اعصاب و اجزای بدن مبارزه کنند.